SUDELİNAM'A
Anne olmak demek... Her an her dakika karnındaki kelebeklerin uçuşunu hissetmek ve evladının büyümesini seyrederken bir yandan büyümesinden keyif almak diğer yandan geleceğinden endişe etmek demekmiş meğer.
Onun için en güzellini, en iyisini isterken tüm çocuklar için dua etmek, daha yaşanabilir bir dünya bırakamadığı için hayıflanmakmış bir nebze.
İzlediği her haberden etkilenmek, okuduğu her kurgudan beslenmek, ümit ile umut ile karmakarışık düşünceleri çekip çevirmekte zorlanmakmış meğer.
O hasta olduğunda hayatın durduğunu zannetmek, uyuyunca sesini özlemek, okula gönderdiği için vicdan azabına gark olmak, okulda mutlu olduğunu bildiğin halde "acaba"lar ile kendi kendini yemekmiş bir anlamda.
Anne olmak kendi anneni daha iyi anlamakmış gerçekten de"Anne olunca anlayacaksın" dediklerinde anlayamayıp, anne olduğun an kavramakmış annelik.
Onun için canını ver deseler vermeyecek anne yoktur sanırım.
En hassas yanın, en kopamadığın bağın, bir kere sahip olunca vazgeçilmezlerinin ilk sırasına yerleşiveren dalınmış evlat.
Bıktığın, usandığın, tükendiğin anlarda bile "aman bir şey olmasın" diye üzerine titrediğin, onun disiplin ederken bile kıyamadığın, sinir harbinin doruk anında bile kötü tel söyleyemediğin önceliğinmiş meğer.
Canım kızım... Sudelinam... Büyüyorsun.
Her gün yeni şeyler öğreniyor, kurduğun tümceler, anlattığın paragraflarla bizi şaşırtıyorsun. Her anne çok şanslıdır ama bir bilsen bana kendimi nasıl özel ve önemli hissettiriyorsun.
O tatlı dilin, "Annecim annecim"lerin, bana aşırı derece bağlılığın, faaliyet yapma isteğin ve azmin hiç bitmesin.
Bu gece bambaşka şeyler yazmak için oturmuştum oysa klavye başına. Ama fark ettim ki senden önemli yazacak bir şeyim yok bu akşam.
Seviyorum seni koca bebek... Inadına, hırsına, kaprislerine rağmen...
Biriciğimsin benim...
22.03.2015 Pazar Saat: 02:17 İzmir
Hiç yorum yok
Yorum Gönder