Annelerin hayatını kolaylaştıracak 5 Mobil Uygulama

Annelerin hayatını kolaylaştıracak 5 Mobil Uygulama

1.       İlk6Yıl – Çok da severek takip ediyoruz. Kesinlikle takip edilmeli. Çocuğunuzun gelişimine dair ip uçlarına ihtiyacınız olacak.

2.       WomanLog Takvim ( * WomanLog Pregnancy Calendar ve *WomanLog Baby Calendar) Her kadının telefonunda olmalı. Regl takibi sağlayan ve yumurtlama zamanının tespitini yapan bir uygulama

3.       Ay Ay Bebek Gelişimi – Özellikle yeni doğum yapan anneler için oldukça faydalı.

4.       Bebek Bakım Rehberi

5.       Günlük Yaşamda Pratik Bilgiler

Devamını Oku »

ANNE VE BABAYA “GÜVENLE BAĞLANMA” NIN ÖNEMİ VE İLERKİ YAŞLARDA HANGİ DAVRANIŞLARIN TEMELİNİ OLUŞTURDUĞU GERÇEĞİ

En bu gün çok değerli bir dergi ve bu dergi vesilesi ile de bu gidişle bağımlısı olacağım bir uzman keşfettim.

Keşifler heyecanlı ve keyiflidir. PSİKOLOJİM dergisini tanımak da işte bende tam da bu iki hissi uyandırdı. Lise yıllarımda sayısal ağırlıklı okuduğum için ya da henüz tadını alamadığımdan kaynaklı tercih edememiştim PSİKOLOJİ’yi. Şimdi girecek olsam sınava ilk ve tek tercihim olurdu eminim. Ancak yıllar içinde “insan psikolojisi”ne merak saldım ve lisans eğitimimden sonra tamamen bağımsız bir “SAĞLIK PSİKOLOJİSİ” eğitimi aldım sessiz sedasız. Derdim bu alanda çalışmak uzmanlaşmak falan değildi, öncelikle kendimi yeniden keşfetmek ve çevremi daha iyi algılamak için psikolojik yaklaşımları öğrenmekti düşüncem. Şimdilerde “çocuk psikolojisi”ne de merak saldım. Bol bol okuyup, kendimi geliştirmeye çalışıyorum.

PsikolojiM dergisini bir solukta okuyunca bir kez daha “KEŞKE…!” dedim kendi kendime ve bir söz verdim! Tüm imkanları araştırıp 30’lu yaşların ilk adımında PSİKOLOJİ okuyacağım.

Herneyse sadede geleyim. Fena gaza geldim. PINAR HOLT’u çok sevdim ve sizlerle de paylaşmak istedim. Çok önemli ve bilinmesi gereken bir konu sevgili annelerim. Keyifli okumalar.

**********************************************

Bowbly’e göre çocuklarıyla güvenli bağlanma ilişkisi kuran ebeveynler aynı zamanda onlara değerli oldukları, güvende oldukları ve sevildiklerine ilişkin güvence vermiş olurlar. Bu güvence altında gelişen çocuklar bir taraftan başarı için özgüven kazanırken diğer taraftan psikolojik sağlıklarını korurlar.

Yapılan araştırmalara göre anneye bağlanmanın okul öncesi döneme kadar sürdüğü, babaya bağlanmanın ise orta çocukluk dönemi itibariyle gelişen bir süreç olduğudur.

Yine yapılan diğer önemli bir araştırmada; babaya güvenli bağlanmanın bebeği ileriki yaşamında akademik ve atletik alanlarda başarılı olmasına, anneye güvenli bağlanmanın ise daha çok sosyal ve duygusal alanlarda başarılı olmasına neden olmuştur. Elde edilen bu bulgular hem babaya ama özellikle anneye büyük görev düştüğünü göstermektedir.

Erken yaşta ebeveyn ve çevremizle yaşadığımız deneyimler, ilişkilerimizde oluşturduğumuz bağlanma stillerini belirler. 4 gruptan oluşan bağlanma stillerini inceleyecek olursak;

Güvenli Bağlanma: Ailesi tarafından güven verici, kabul gören, tutarlı, ihtiyaçlarının karşılandığı, sevgi ve ilgi ile büyümüş kişilerdir. Genelde kendilerine, partnerlerine ve ilişkilerine olumlu bakış açısına sahiptirler. Partnerleriyle yakınlık kurup aynı zamanda kendi bağımsızlıklarını da koruyabilirler.

Kaygılı Bağlanma: Partnerlerine bağımlı, aşırı ilgi, yüksek derecede yakınlık, onay ve hassasiyet bekleyen kişilerdir.

Kayıtsız Kaçıngan Bağlanma: Bu kişiler yakın duygusal ilişkiler olmadan kendilerini rahat hissederler. Özgürlüklerine çok düşkün olup, başkalarına bağımlı olmayı ya da başkalarının da onlara bağımlı olmasını istemezler. Duygularını yoğun bir şekilde bastırır, reddedilme duygusunu yaşamamak için yakın ilişkiler kurmaktan kaçınırlar.

Korkulu Kaçıngan Bağlanma: Her ne kadar çevresi ve partneriyle yakın ilişki kurmak istese de, başkalarına güvenmediği, yakınlık kurarsa incinip, üzülebileceğinden korkan kişilerdir. Bir yandan yakınlık kurmak isteyip bir yandan yakınlık onları korkutur. Karmaşık ve bastırılmış duygulara sahiptirler.

Bu dört bağlanma sitilinde fark etmemiz gereken en önemli nokta ebeveynlerin (özellikle anne), çocuklarıyla geliştirdikleri bağlanma şekilleri ileride bu çocukların hayatlarının tüm alanlarını etiketlediğidir.

Neden bazılarımız etrafına güvenirken, bazılarımız en yakınımıza bile güvensiz hisseder? Neden bazılarımız bağlanmaktan kaçıp ıssızlaşırlar? Ya da neden bazılarımız kendilerini bir aynayla tamamlamak yerine birçok aynaya ihtiyaç duyar?

Gelişen ve hızla değişen bu dünyada, en iyi kariyeri, en fazla parayı, en lüks otomobili, en büyük evi, en güzel kıyafetleri, en muhteşem seyahatleri yapıyor olsak bile bizi tek doyuma ulaştıracak ve mutlu edecek etmen ‘varlığımızın kabulü, onaylanmamız ve başkalarına duyduğumuz ihtiyaçtır.’ Dolayısıyla ailemizle, arkadaşlarımızla veya eşimizle oluşturacağımız güvenli bağlanma bizi hem  mutlu edecek hem de yaşamımızda oluşabilecek psikolojik kırılmalara karşı daha güçlü durmamızı sağlayacaktır.

Peki güvensiz bağlanma geliştirerek büyüyen insanların ilişkilerinde problem yaşamaları kaderleri midir? Elbette çocukluk itibariyle kişilerarası ilişkilerde gelişen ‘olumsuz benlik’ modeli psikoterapi desteğiyle değiştire bilinir. Çocuklukta yaşanılan deneyimler sonucu sahip olunan ıssız duygular iyi bir destekle aşıla bilinir.

Tüm ilişkilerimizde samimiyet, yakınlık, güven ve bağlılığın verdiği keyfi yaşamanız dileğiyle…

 

Devamını Oku »

Okul Seçimi Mevsimi / TARÇIN ANAOKULLARI Yöneticisi Sayın Öznur ULAŞ ile ÇOCUK GELİŞİMİ Üzerine Bir Sohbet

Mevsimlerden sonbahar, aylardan Eylül geldiğinde tüm annelerde bir heyecan başlıyor niyeyse. Kimisi minicik yavrusu için oyun grubu araştırma derdindeyken bir diğeri evladını en iyi kucaklayacak anne şefkatine yakın bir kreş/ana okulu arayışına giriyor. Okul öncesi eğitimi tamamlayanlar için durum yine arayışlarla devam ediyor, en iyi okul, en nitelikli öğretmen, çocuğun eğitimini mükemmelleştirecek kurum diye.

Ben de elbette başta oyun grubu ile başladım benzer arayış ve endişelere. Karşıyaka civarında oturan pek çok kişinin gözbebeği olan Jou Jou Oyun ve Aktivite Merkezi ile ilk deneyimimizi yaşadık seve seve. Nasıl güzel bir adımdı o öyle. Bize okul/kurum kavramını sevdirmiş olmalı ki hala Girne Caddesinden Yıllar sokağa dönen yol ayrımında Sudelina "Anne Bak burada benim Jou Jou mmm" diye anımsar sevgiyle. Eğer siz de 18 ayınızı doldurdu ve oyun grubu arayışındaysanız Bahar Hanım ile tanışın diye öneririm naçizane. Zira orada sadece çocuğunuz değil emin olun siz de çok keyif alacak, diğer aynı yaş grup ebeveynleri ile kaynaşacaksınız.

Oyun grubunun ardından gelen ilk endişeli arayışı KREŞ sürecinde yaşadık biz. Ne çok okul gezdik, ne çok emek verdik kendimizce en iyi yeri bulalım diye.

En iyi tek değildir elbette koskoca İzmir'de ancak ben standartlarını evime yakınlığı, hijyenik olması, çocuğumun yüzünün gülmesi ve eğitim/öğretim anlamında gelişimine katkı sağlayacak bir kurum olması yönünde belirlemiştim. Çok aradım... Çok dolaştım. Önceki Öznur Ulaş röportajımı okuyanlar zaten süreci anımsayacaktır. Öyle bir kurum yöneticisi tanıdım ki, daha öğretmenini görmeden işte bu hissi verdi bana. Çok değerli bir kazanım edindiğimin daha ilk günden farkındaydım aslında. TARÇIN ANAOKULLARI gözbebeğim Sudelina'mın gerek psikolojik gerek fizyolojik gerekse eğitim anlamında tüm gelişim süreçlerinde desteklemek ve beslemek suretiyle bizi mutlu ebeveynler yaptı. Yeri geldi görüşmelerimizde ve Sudelina'nın gelişim raporlarını tartışırken birlikte ağladık, birlikte kahkaha attık. En önemlisi okul yönetimi, idare ve öğretmenimize her ihtiyaç duyduğumuzda ulaştık ve görüşme sağladık. Beklentilerimin üzerinde donanımlı hale getirdikleri kızım ve mutlu bir veli olarak okulumuza teşekkürü borç bilirim.

Sayın Öznur Ulaş çok değerli, çok güler yüzlü, merhametli bir insan olmasının yanında aynı zamanda çok da başarılı uzman bir psikoterapisttir. Sakınmadan kendi hayatından verdiği örneklerle bizlere güç verir. Tarçın Anaokulları değerli yöneticisi Öznur Hanım ile yaptığımız röportajı rötarlı da olsa aşağıda bulabilirsiniz.

·         Öznur Hanım kendinizi anlatırken oldukça mütevazi olduğunuzu biliyorum. Değerli bilgilerinizi okuyacak olan okuyucular için Lütfen kendinizden ve eğitiminizden bahseder misiniz?

İstanbul üniversitesi psikolojik danışmanlık eğitimden sonra Almanya Pozitif ve Kültürlerarası  Psikoterapi Akademisinde psikoterapistlik temel eğitimimi , ayrıca aile ve çocuk psikoterapisi alanın da masterımı tamamladım. Bir diğer master eğitimimi de Ankara Üniversitesinde tamamlayarak yine Ankara üniversitesi tıp fakültesinde çeşitli akademik çalışmalar yürüttüm. Özellikle psikosomatizasyonlar konusunda geliştirdiğim, literatüre eklenmiş tanılamayı kolaylaştırıcı bir ölçek mevcut. Birçok farklı şehir ve ülkede kongrelere ve eğitimlere katıldım.

·         Ve elbette ki bir kez daha kurumunuzu kısaca anlatmanızı rica ediyorum sizden. Ben okulunuzdan çok memnun bir veli olarak pek çok velinin sizi ve kurumunuzu tanımasını istiyorum.

Tarçın anaokullarımız dördüncü yılına girdi. Bu sene itibariyle, 24 aylıktan 48 aylığa kadar öğrencilerimizin eğitim gördüğü küçük yaş şubemiz ve 48 aylık  üzeri grupla anasınıfı hazırlık eğitimimizin verildiği büyük yaş şubemiz ile okul öncesi eğitimin öneminin farkındalığıyla hizmet veriyoruz. Okulumuzda İngilizce ve Fransızca olmak üzere iki yabancı dil de eğitim veriliyor. Beslenme konusunda doğallık, hijyen ve lezzet vazgeçilmezlerimiz. Evlerimiz de çocuklarımızın beslenmesinde nelere dikkat ediyorsak okul olarak aynı profilde hassasiyet göstermeye çalışıyoruz. Çocuklarımızın zihinsel bedensel ruhsal gelişimleri açısından desteklemek amaçlı branş derslerimiz mevcut. Küçük yaş şubemizde beş temel branş dersimiz, yaşlarımız büyüdükçe on bir farklı branş dersi olarak zenginleşiyor. Belli aralıklarla yaptığımız pedogojik taramalar, 0-6 sürecini sağlıklı takip etmek açısından büyük önem taşıyor.

Bir önceki yapmış olduğumuz röportaj çok okundu, çok ses getirdi. Son kontrol ettiğimde 7000’in üzerinde anneye ulaştığımızı görüyorum. Öncelikle İzmir’imizin değerli ve deneyimli isimlerin biri olarak sayfamda sizi konuk etmekten onur duyuyorum. Bu yazımızda bizimle; biraz da şahsi olarak gereksinim duyduğum bazı hususları danışmak istiyorum.

BECERİLER

·         0-4 yaş çocuğundan uzmanların beklentisi nedir? Hangi becerilerin gelişmiş olmasını önemsiyorsunuz?

Aslında 0-4 yaş her çocuk için farklı hızda geçen bir dönemdir. Ama biz çocuklarımızı bazı gelişimsel alt basamaklara göre değerlendiriyoruz. Bu basamakları kabaca şu şekilde sıralayabiliriz. İnce motor becerileri, kaba motor becerileri, dil becerileri, bilişsel beceriler, sosyal beceriler ve özbakım becerileri.  48 aylık bir çocuğun bu alanlarda belli seviyelere ulaşmış olmasına örnekler verecek olursak; ince motor becerilerinde düz bir çizgi çizebilmesini, birkaç düğmesini ilikleyebilmesini bekliyoruz. Kaba motor becerilerinde başının üzerinden bir topu atabilmesini, tek ayağı üzerinde zıplayabilmesini, dil becerileri ve bilişsel beceriler alanında hangisi uzun dediğinizde uzun olanı gösteriyor olmasını, yaşını biliyor olmasını nasıl kelimesini kullanarak soru soruyor olmasını bekliyoruz. Sosyal beceriler alanında yardımsız komşuya giderek istenen bir şeyi alabilmesini, diğer çocuklarla kurallı oyunlar konusunda bir miktar gelişmiş olmasını bekliyoruz. Özbakım becerileri alanında da yardımsız tuvalete gidebilmesini, bağımsız olarak yemek yiyebilmesini ve üzerini çıkarma konusunda ilerleme kaydetmesini sıralayabiliriz.

·          SOSYAL İLETİŞİM becerileri konusuna değinebilir misiniz? SOSYAL BECERİLER nasıl geliştirilebilir?

Sosyal iletişim becerileri açısında çocuğun bağımsızlaşmaya başladığı zaman aralığı genel olarak iki – iki buçuk yaş arasıdır. Bu dönemden itibaren çocuklarda anneden ayrı birey olma duygusu gelişmiş ayrıca ayrılma anksiyetesi dediğimiz kaygı büyük ölçüde azalmıştır. Bu dönemde sık sık çocukların akran grubuyla bir araya gelip oyun oynamayı deneyimlemesi en öncelikli isteğimizdir. Özellikle annelerin bu oyunlar esnasında mümkün olduğunca müdahil olmayarak yalnızca güven hissiyle gözlemlemesi sosyal beceri gelişimi için önkoşuldur. Ev içinde küçük sorumluluklar vermeye de bu dönemde başlanmasını öneriyoruz. Evinize gelen misafirlerden başlayarak komşularınızla iletişim kurmasını destekler bir yaklaşımınız yine bu süreci kolaylaştıracaktır. Eğer çocuğumuzda hazırsa iki yaş sonrasında okul öncesi eğitim kurumuna başlayarak asıl sosyal beceri deneyimlerini kazanacaktır.

·         MOTOR GELİŞİM BECERİLERİ nelerdir? Hangi aktiviteler ile arttırılabilir?

Öncelikle motor gelişim becerilerini ikiye ayırıyoruz. Kaba motor becerileri ve ince motor becerileri.  Kaba motor becerileri tüm vücudumuzu kullanarak yaptığımız hareketleri tanımlar. İnce motor becerileri de daha çok el göz koordinasyonun önemli olduğu hareketlerdir. Bunları geliştirmek aslında yine çocuğumuzun bağımsızlaştırılmasından geçer. Yaşına uygun oyuncakların kullanımı da bizler için önemlidir. Küçük yaşlarda oyun hamurundan toprak yada kumla oynamaya kadar her türlü aktivite motor becerileri geliştirme için faydalıdır. 36 aylık civarında kalem tutma boyama  yapıştırma yırtma gibi faaliyetlerin ev için de zenginleştirilerek yapılması da önemlidir.

·         Her çocuğun ve yaş grubunun farklı olduğu ve gelişiminin farklı seyredeceğinizi biliyoruz. Anneler için “alarm” ne zaman başlamalıdır? Eksiklikler evde anneler tarafından gözlemlenebilir mi? Özellikle dikkat edilmesini önereceğiniz hususlar nelerdir?

Çocuğunuz 48 aylık olmasına rağmen henüz sizinle iletişim kuramıyorsa, tuvalet eğitimini tamamlayamadıysanız,  göz temasından kaçınıyor ya da oyuncaklara ilgi duymuyorsa, sizlere yada akranlarına karşı agresif tutum sergiliyor ve  şiddete başvuruyorsa, henüz yemek ve uyku konusunda sorun yaşamaya devam ediyorsanız, bir uzman desteği almanızı genel olarak önerebiliriz.

UYKU VE TUVALET EĞİTİMİ/DİSİPLİNİ

·         Biz uyku eğitimi anlamında vukuatlı bir aileyiz. Hala Sudelina ile birlikte yattığımı söylediğimde yüzünüzde oluşan ifade bile bunun ne kadar tehlikeli olduğunu gösteriyordu aslında. Çocuklara hangi yaştan itibaren uyku eğitimi verilmelidir?

Uyku eğitimi konusunda uluslararası platform da bir çok farklı görüşe rastlayabiliriz. Öncelikle kültürümüze uygunluğuna bakmayı tercih ediyorum ben.  Amerika da uyku eğitimi konusunda 4-5 aylık bebeklerde başlanabilirliğinden bahsedilirken asya kültüründe çocuklar için uyku eğitimi yada ebeveynden ayrı yatma çok daha geç aylarda yada  yaşlarda önerilmektedir. Öncelikle ilk bir buçuk yıl bebekler için güvenli bağlanma dönemi dediğimiz önemli bir dönemdir. Bu süreçte anneyle sağlıklı bağlar kurması ve istediğinde anneye ulaşması ileride ki güven duygusu için hayati önem taşımaktadır. O yüzden özellikle 4-5 aylık bir bebeğin ağlasa bile uyumaya zorlanması, annesi tarafında kucağa alınmaması bizim için çok istendik bir durum değildir. Bağlanma sürecini genel olarak basitçe anlatacak olursak; bebek ilk dört beş aya kadar tam olarak annesiyle bağını gerçekleştirmemiştir. Beş aylıktan sonra anneyi ayırt etmeye ve anneden ayrılmayla ilgili kaygı duymaya başlar. Bu kaygı sürekli artarak 13 aylık civarı top noktaya ulaşır. 18 aylıktan sonra bebeğin çevreye olan ilgisi arttıkça kaygısı azalmaya başlar. 24 aylıkta genel olarak ayrılık anksiyetesinin sona erdiğini söyleyebiliriz. Bizim önerimiz bebek doğduğu andan itibaren ayrı yatakta yatırılması, ancak ilk bir buçuk yıl konfor açısında anne baba ile aynı odada yatağı ayrı olmak üzere bulunabilir. 18 aylıktan itibaren yatağının ayrı oda da bulunması ve uykuya geçiş esnasında anne yada babanın desteğini almasını istiyoruz. Ama bu destek yanında yatmak yada sallamak olmamalıdır. Bir koltuk yada sandalyede oturmak masal anlatmak ninni söylemek olabilir. İlk kez yatak ayırmayı gerçekleştirecek ebeveynlerimize en önemli uyarımız sabırlı sakin ve tutarlı olmaları.  Bu süreçte çocuklarınıza pekiştireçler vererek sürece katkı sağlayabilirler.

Tuvalet eğitimi konusuna gelince; bu da yine çocuklar için önemli gelişim basamaklarından sayılmaktadır. Bir buçuk yaş ile dört yaş arasında bu eğitimin tamamlanmış olmasını bekliyoruz. Her çocuk için bu yaş farklılık gösterebilir.  Bu konuda ebeveynlerin başka çocukların yaşlarını baz alarak geç kaldığını düşünmesi yada erken başlaması çocuk için daha sonrasında olumsuz sonuçlar doğurabilmektedir. Öncelikle tuvalet eğitimi verilebilmesi için çocuğumuz kas gelişimi ve zeka gelişimi açısında belli yeterlilikleri sağlıyor olmasını isteriz. Çocuğumuzun en az iki üç saat kuru kalıyor olması kas gelişimi açısından ön koşulu oluşturmaktadır. Dört beş küpü üst üste koyuyor olması, geri geri yürüyebiliyor olması da baktığımız diğer gelişim alanlarındandır. Ailenin tuvalet eğitimi için hazır olması da en az çocuğun hazır oluşluğu kadar önemlidir. Özellikle ilk günlerde sık sık tuvalete götürülmesi,  kaçırmalar yaşandığında buna sabırla karşılık verilmesi için uygun ev ortamı ve ruh hali dayanıklılığı şarttır.  Çünkü tuvalet eğitimi başladıktan sonra tekrar alt bağlamaya dönülmesi bizim için travmatik sayılabilecek bir süreçtir. Dolayısıyla en uygun ve hazır olunan zamanda başlanması hem çocuk hem ebeveyn açısından sürecin sorunsuz olmasını sağlar. Yine gece ve gündüz tuvalet eğitiminin mümkün olduğunca aynı zamanda verilmesi de önerilmektedir.

·         Anne/Baba odasının mahrem olduğunu ısrarla vurgulayacağınızı ve bu konuyu özellikle önemsediğinizi biliyorum. Çocuğun ebeveyn ile birlikte ve Anne baba odasında yatmasının çocuk için/ ebeveynler için ne gibi tehlikeleri söz konusu?

Iki yaş sonrasında özellikle bağımsızlık kazanma açısından önemli bir döneme girildiği için birlikte yatma özgüven açısından negatif bir durum yaratmaktadır. Özellikle dört yaş civarında da toplumsal cinsiyet rollerinin geliştiği önemli bir dönem olması yine mahremiyet kavramının oluşmasında temel sayılması açısından ayrı yatma bizim için bir gerekliliktir. Sadece uyku esnasında bile değil normal zamanda, özellikle tuvalet ihtiyacını giderirken kapının kapalı tutulması, banyodan sonra üzerinin giyinip çıkarılması çocuğun kendi odasında yapılmalıdır. Bu dönem de yaşanan olumsuzluklar cinsel kimlik bozukluklarına uzanan bir dizi sorunun sebebi ve habercisi olabilir

·         Uyku düzenini oturtamayan bir aile nereden başlamalı? Uyku rutini oluşturmak için Neler yapmalı? Bu sancılı süreç için önerileriniz neler?

Öncelikle anne baba olarak çocuğun ayrı yatmasının gerekliliğine inanma ve karar verme en önemli başlangıçtır. Bu kararı verdikten sonra eğer evde  çocuğun bakımıyla ilgilenen başka bireyler varsa (büyükanne, bakıcı..vb) onların da konu ile ilgili karardan haberdar edilip bilgilendirilmesi gerekmektedir. İş birliği her konuda olduğu gibi bu konuda da fazlasıyla önemlidir.Çocuğa bu konu ile ilgili bilgi vermek odasına sevdiği birkaç eşya almak (nevresim takımı gibi..) sürece olumlu etki edebilir. Ama en önemlisi anne babanın bu süreçle ilgili kararlı davranmasıdır. Anne baba ilk günden itibaren çocuğun yanında bir koltuk ya da sandalyede uyuyana kadar beklemelidir. Bu süreç  bir miktar uzayabilir yada buna ağlamalar eşlik edebilir. Bunlara karşı sabırlı tutum sergilemek gerekir. Israr ve ağlamalar sonucunda çocuğumuzun istediğinin yapılması ya da yeniden anne babanın yatağına getirilmesi süreci olumsuz etkiler ve uzatır. İki hafta içerisinde bu olumsuz göstergelerin büyük ölçüde azalmasını bekliyoruz.

İNATLAŞMA

·         Sudelina başta olmak üzere 0-4 yaş çocuklarında sıklıkla “ebeveyn ile inatlaşma” gözlemliyorum. Israrla kendi dedikleri olsun istiyor ve zaman zaman anlamsız/imkansız talepleri olabiliyor. İnatlaşma hangi yaş aralığında hangi oranlarda görülür ve normal midir?  İnatlaşma özellikle iki buçuk yaşla dört yaş arasında dönem özelliği olarak kabul ettiğimiz bir durumdur. Bu dönem çocuğu nispeten daha negatif ve inatçı olabilir. Ama bunun düzeyi genel olarak ailenin  çocuk yetiştirme tutumları ve karakter yapısıyla ilişkili olarak değişiklik gösterebilir.

·         İnatlaşma anında ebeveynin tutumu ne olmalıdır?

Genel olarak iki buçuk yaştan sonra ailelerin çocuklarına seçim yapmaları konusunda olanaklar sağlamalarını öneriyoruz. Bu çocuğun her istediği yapılmalı anlamı taşımamakla birlikte makul isteklerine de gereksiz hayırlar çocuğun inatçılığını pekiştirebilir. Ama buradaki ana nokta ailenin kararlı ve tutarlı bir yaklaşım sergilemesidir. Çocuğunuza evet dediğinizde de hayır dediğinizde de, bunu tepkileriyle  değiştirmemeniz gerekmektedir. Ağlayarak yada inatlaşarak istediğini yaptırmayı deneyimleyen çocuk bunu  farklı farklı ortamlarda bile olsa tekrar sağlamaya çalışabilir.

·         Çocuk ısrarla ağlıyor diye her istediğinin yapılmasının riskleri nelerdir?

0-6 yaş döneminde henüz soyut düşünme becerileri tam olarak gelişmediğinden, deneyimlerle öğrenmek çocuklar için öğrenme modellerinde ilk sıradadır.  Ağladığında istediği yapılan çocuk bunun şiddetini arttırabilir. İsteklerinin yerine gelmesi karakter gelişimi açısında olumsuz deneyimler kazanmasına yol açar. Temelleri yanlış atmak sonrasını da olumsuz etkiler. Akran grubu yada okul öncesi kurumda da isteklerini bu şekilde yaptırmaya çalışması toplumsal  uyum becerileri açısından da dezavantaj yaratır. 

·         Kriz anları için önerileriniz nelerdir?

Öncelikle anne ve babanın sakin, sevecen ve soğukkanlı kalmasını istiyoruz. Kullandığımız üslupta bu süreçte çok önem taşımaktadır. Ağlayan çocuğunuzla göz teması  kuracak seviyede ona yaklaşarak ağladığında onu anlamadığınızı sakin ve sevecen bir şekilde söylemenizi istiyoruz. Ağlaması bittiğinde onunla konuşabileceğinizi de belirtiniz. Sonrasında yine sakince iletişimi keserek başka bir şeylerle ilgilenmenizi ve ağlama şiddeti artsa bile ona dikkatinizi yöneltmemenizi bekliyoruz. Ağlama şiddeti azaldığında yada tamamen bittiğinde tekrar göz göze olacak şekilde yada kucağınıza alarak durumla ilgili basit bir açıklama yapmanızı gerekmektedir. İlk zamanlarda dikkatinizi daha fazla çekmek için tepkilerde artış yaşanabilir. Sabırlı olunduğu takdirde kısa sürede sönme yaşanacaktır. Anne baba olarakta tutarlı davranmanız en önemli önkoşuldur. 

İlginiz, samimiyetiniz ve vakit ayırdığınız için çok teşekkür ederim.

Sudelina’mın sizin gibi değerli bir kişinin gözetiminde ve kurumunuz bünyesinde büyümesinden büyük mutluluk duyduğumu belirtmek isterim.

Asıl teşekkürü  ben sizlere etmek istiyorum. Sadece kendi çocuğunuzu sağlıklı yetiştirmek için gösterdiğiniz çabadan değil etrafınızdaki anne-babalara da  bu konuda destek olmak aydınlatmak amaçlı gayretleriniz için.. Sizler ve çocuklarınız bizler için ümit ve mutluluk kaynağı..

 

 

 

Devamını Oku »

TABULARI YIKAN KADIN "FERAYE SÜNEV ÇOKGÜRSES" İLE "BACAK ARASINDAN" BİR RÖPORTAJ

Yazılacak söylenecek çok şey var "Kadın" a dair. En çarpıcılarını cesurca konu alan BACAK ARASINDAN TÜRKİYE Kitabını değerli yazarı sevgili ablam FERAYE SÜNEV ÇOKGÜRSES ile gerçekleştirdiğimiz röportajı okuduktan sonra siz artık eski siz olmayacaksınız. Bakış açısını değiştiren kadın diyorum ben ona, farkındalık yaratan, Yüreği güzel bir İzmir'li. Keyifli okumalar.

Son dönemlerin en çok merak edilen ve ismi ile bile büyük yankı uyandıran “Bacak Arasından Türkiye” kitabınız ile Türkiye kitap listelerine üst sıralardan giriş yaptınız ve herkes hem sizi hem de kitabınızı çok merak ediyor. Biraz kendinizden bahseder misiniz? Yazarlık ve hekimlik dışında kimdir Dr. Feraye Sünev ÇOKGÜRSES?

Türkiye de yazdığınız kitabın ilk sıraları zorlaması için ya köşe yazarı olacaksınız, ya da ona akraba. Bu yeteneği ve yakınlığı olmayan Dr. Feraye başına konan Martının kanatlarına takıldı. İlk kez bir Türk yazarla çalışmalarını hak etmenin kıvancını yaşıyorum ben. Yayınevinin tanıtımı dışında, kitabımı internet ortamında paylaşan okuma sevdalısı gençler de bir diğer şans kaynağım oldu. 66 günde 66 kadının öldürülmesi gibi bir üne sahip ülkemde, kadınların doğranıp çöp konteynırlarına atıldığı doktorların hunharca katledildiği, sağlık sektöründeki çürümüşlüğün ayyuka çıktığı ülkemde, tüyü bitmemiş yetimin hakkının yenildiğine şahit olmamdır, itibarsızlaştırılan meslektaşlarım ve toplumun omurgası kadınlarımın hak ettiği yerde olamayışını içimi acıyarak seyretmek zorunda bırakılmamdır beni bu kitabı yazmaya iten. Öfkeyle kalktım ancak kâr’la oturdum. Yazarlık gibi bir mesleğe ve birçok okura sahip oldum. Artık çok zenginim. Önce hep anne oldum. 2 güzel evlat sahibiyim. Büyük oğlum Mert iç mimar. Küçüğüm Yağız Amerika da. Peyzaj mimarı. Ne ben sağlıkçı olun dedim, nede onlar olalım dedi! Kızlarım dediğim iki güzel gelinim bir de 2 aylık “canımın içi” torunum var. Bu yıl tıp bayramında meslekte 40. yıl plaketi aldım. Bir hekimin hekimliği dışında pek fazla meşgalesi olmaz, olamaz. Çünkü her türlü etkinlik zaman gerektirir. Resim yapmak bir saz’ı icra etmek, sinema, tiyatro, opera, piknik, park, doğa sporları, yaz tatili, buralara gidebilmek! Geçeceksiniz bunları. Doktor, çalışır, nöbet tutar, okur, birazcık ta uyur. Doktorun yaşamı sabah alacakaranlıkta başlar ancak alacakaranlıkta bitemez. Ertesi sabahı bulursun, bazı günler nöbet bittiğinde de alıp başını evine gidip uyuyamaz akşam mesai bitimine kadar devam edersin. Cumartesin pazarın olmaz. Çocuklarını yakın akrabalar, bakıcılar ve kreş ekibi büyütür. Ben de ne zaman ki emekli oldum özlem duyduğum, zaman açlığı nedeniyle ötelediğim her şeyi yapmaya başladım. “Ey özgürlük” dercesine.. Kitap yazmak mı? Hobi olmaktan öte öfke patlaması.

Genel anlamıyla kitabınızda ne anlattınız?

Üç şey; kadın - doktor - sağlık sektörü. Tanrı katında en özel yere oturan kadın’ı, İnsanın en önemli varlığı olan sağlığını emanet ettiği doktor’un ahvalini, Ve zıvanadan çıkmış sağlık sektörü’nü.

Oldukça sarsıcı ve etkileyici bir dille “Türkiye’de kadın kavramının bilinen ama göz ardı edilen, dışa vurumu kolay olmayan yönlerini” ve “Türk Sağlık Sektöründeki bazı dile getirilip su yüzüne pek çıkarılmayan ÖZEL SAĞLIK hizmetlerindeki bozulmaları” cesurca ele almışsınız. Kitap yazma fikri nasıl doğdu? Süreçte neler yaşadınız?

Emeklilik sonrası geçtiğim özel sektörde adeta kapanın elinde kaldım. Pişmanlığım inanın ilk saatlerde başladı. 8 tıp merkezi gezdim. Al birini vur ötekine. Bir tanesinde hiç değilse bir gününde doğru bir şey olmaz mı! İktidara sırtını dayayan insanların vasıfsız, ahlaksız, vicdansız, pervasız halleriyle nerdeyse aklımı kaçırıyordum. Umarsızlık korkunç şey. Onunla ilk kez bu boyutta karşılaşmam ve 4 tıp merkezine ilişkin “akıl tutulması” yaşanan hallerdir bu kitabın doğuşunun nedeni. Bir ÖLÜ’yü 2 kez muayene ederek SGK yı 67.20 kuruş zarara uğrattığım için anneliği ilk tattığım gün olan 7 Mart tarihinde AĞIR CEZA da yargılanmam, bardağı taşıra son damla oldu ve klavyeyi dizlerime gözyaşlarıyla aldım… Bu süreçte neler mi yaşadım? Yaşam durdu. Bir kitap yazacaksınız, üstelik de güzel kitap olacak…2 yıl kıpırdamadan yazdım desem yanlış olmaz. Kalktığımda bütün kemiklerim kaynamıştı, hala tedavideyim.

Kendi yaşamınızı da dahil ederek, Türkiye’deki kadınları anlatmışsınız. Sizi en çok zorlayan bölüm, en çok etkilendiğiniz konular hangileri oldu?

Kitabı önce doktor, sonra kadın kimliğimle yazdım. Son 10 yıldır sağlık sektörüne bir haller olduğunu cümbür alem gözlüyoruz. Hiçbir şey iyi gitmiyor. Hekimlik, eğitmeni, eğitimi, icrası, maddiyat, maneviyat, ahlak ve saygı gibi olguları da dahil dibe vurmuş halde. Siyasi gayeyle pıtrak gibi açılan tıp fakülteleriyle ülkenin geldiği hal yürekler acısı. Bunca yılın doktoruyum hastalanırsam ne yaparım ın derdine düştüm. Bu nedenle önce doktor kimliğim. Aslında kendi yaşamımla ilgili anlatıları toplasanız 304 sayfalık kitapta 20 sayfayı geçmez. Ben okuru kitaba bağlayan nedenin içeriğin yanı sıra, yazarını merak etmek, sonra da onu sevmek olduğunu düşünüyorum. Kadına yaşatılan her anlatı zorladı beni. Pembe bebeklere 3 yaşında ellemeye başlayan bir topluma şamar gibi bir kitap uzatmanın nasıl bir uğraşı gerektirdiğini nasıl anlatacağım sizlere? Öfkemi bir kenara bırakarak yazmam işimi kolaylaştırdı. Bir kıyamet yaşanmışlığın içinden okuru kitaptan koparmayacak anıları adeta cımbızla ayıkladım. Kadının acınası hallerine şahit olan bunca yıllık hekimin yaşadığı her şeyi aktarması ne mümkün! Kitabımı gerçekten herkes okumalı.

Pek dillendirilmeyen, gündeme getirilmeyen ve hatta “mahrem” diye tabir edilen konuların açık yüreklilikle kon u edildiği kitabınız raflarda en çok okunan/incelenen eser olarak okuyucuyla buluştu ve okuyan pek çok kişinin aydınlandığına da eminim. Ne tür geri bildirimler aldınız?

8 Mart Dünya Kadınlar Gününde kadınlarıma ve meslektaşlarıma armağan edildiğinden bu yana tek eleştiri almadı bu kitap. Günde ortalama 40 civarında mesajı büyük bir özenle yanıtlıyorum. Sadece bir okuyucum ajitasyonu yüksek daha çok öykü beklediğini yazdı. Dün aldığım bir geri bildirimin çok etkilendiğim bir satırını paylaşayım; “Kötülüklerden kararan ülkenin içindeki parlayışınız ve sesinizdeki huzurla yüreklerimizi parlatışınız hiç bitmesin.” . Kitabın ilk sayfalarında yer alan kırmızı battaniyeye sarılı kız çocuğunun yaşadığı tecavüz öyküsüyle sarıldığını yazan bir okuruma bir başka okurumun yanıtını paylaşmak istedim. “İlk okumaya başladığımda aynı duyguları hissettim. Okuyun. Zira kitapta ajitasyona, duyguları yok sayan anlatıma hiç gidilmemiş. Satış endişesi ile vicdana oynamak yerine çok yalın bir dille ülke gerçekleri anlatılmış. Ben kitabı çok sevdim. Tam da benim gibi sıradan insanın anlayacağı dil kullanılması, pedofili gerçeğinden başka bir çok gerçeğin anlatılması nedeniyle kitabı çok sevdim. Ama en çok nesini sevdim biliyor musunuz; eminim yazar hocanın elinde öyle hikayeler vardır ki kitap bir günde ülke gündemine oturur. Ama bu yol seçilmemiş, okuru üzen bir anlatım yerine aydınlatan bir anlatım seçilmiş. Ben en çok bunu sevdim. Saygılar.” Gazetelerin ve TV kanallarını hemen hepsinde gün yok ki bizleri aklımızdan eden dehşet içerin olaylar aktarılmasın. Oysa kitabımdaki yer verdiğim anıların hepsinin topluma mesaj verir nitelikte olmasını yeğledim. Nasıl? Okur ensest başlıklı anlatıdan çok rahatsız oldu. Ben orada 3 ayrı ensest yaşanmışlıkta çocuğun evde uğradığı ensestten kaçış yolunu sadece öğretmenine ulaşmakta bulduğunu yazdım.. Öğretmenlere bir mesaj. Çocuğun yaşadıklarını farkedebilecek ilk tek insan desem yanlış olmaz… Okur kitabımı adeta sahiplendi ve paylaşarak büyüttü.. bu beni mutlu kılıyor.

Sizinle daha önceki yazışmamızda kitabın gördüğü ilginin beklentilerinizi aştığını söylemiştiniz. Gerçekten de kesinlikle ilgi görmeye değer bir eser yaratmışsınız. Kitap satışları nasıl gidiyor?

Bacak Arasından Türkiye benim ilk kitabım. Martı yayınlarınca değerlendirildiğinde sözleşme adına en ufak bir istekte bulunmadım. İki yıl süreyle hiç kalkmadan yazan bir Acemi silahşörün Martı gibi bir yayınevinde kabul görmesi büyük şanstı. Başıma devlet kuşu yerine Martı konmuştu. Dünya devlerinden biri olan Kafka’nın bile kitapları ölümünden sonra basılabiliyorken, benim kitabım kapağı kapatıldıktan 4-5 ay sonra onur aldıysa insan başka ne ister. Basılacağı müjdesini aldığım gün yaşamımın özel ve güzel üç beş gününden biri oldu. Henüz ne kadar sattığını bilmiyorum. Ancak çok basacağına ve çok da satacağına tüm kalbimle inanıyorum. “Kadın” ve “çocuk”lara çok duyarlı olduğunuzu görüyorum. Sizce Türkiye’deki kadının en büyük sorunu nedir?

Toplumun bazı kesimleri için hala tabu olan “bekaret” ve “ilk gece” ile ilgili yazdıklarınızı okuduğumda duyarsız ailelere, eşlere kızarken; dürüst ve erdemli davranan kişilere saygı duyup onure ettiğinizi görüyorum. Türkiye genel profili açısından değerlendirildiğinde ülkemizde bu konulara genel bakış nasıl?

Bu konu “Kızlık zarı bekaret mi, cehalet mi?” başlığıyla yer aldı kitapta. Maalesef cehalet. Ülkem insanının fıkra gibi hallerini okuyacak şaşıracaksınız. .

Kürtaj konusuna kitabınıza değinmişsiniz elbette ama son zamanlarda adından sıkça bahsettiren ve siyasette de dile getirilen “Kürtaj düzenlemesi” hakkındaki düşünceleriniz okurlarımızla burada da paylaşabilir misiniz?

Kürtaj anne adayı için hem bedensel hem de ruhsal travmadır. Üstelik ikincisi bence daha da ağırdır.40 yıllık meslek yaşamımda, yaşamla bağdaşmayan sakatlığı bulunan vakalara girişimde bulunurken dahi, anne adayı gibi ben de büyük üzüntü duydum. Bir canlının yaşamına son vermek! Ruhunuzdaki çalkantıyı anlatmaya dil yetmez. Kürtaj için güzelim annelerin sağlığını olumsuz etkilemek dışında haklı bir neden düşünemem ben. Her gebeliğin annenin, 9 ay taşıyarak ve 2 yıl emzirerek yaklaşık 2,5 yılına mal olduğunu, doğumun az da olsa risklerini, çok doğumun anneyi hırpaladığını ve ömrünü azalttığını, düşününce başka çare kalmaz. Keşke ülkemin dört bir köşesindeki kadınlarım gebelikten korunma adına yeterince bilgilendirilse de kürtaja hiç gerek duyulmasa. Rahimi boşaltırken cri du uteri dediğimiz bir sesi alamamışsanız o kürtaj olmamış demektir. Cri du uteri; yani rahimin ağlama sesi. Düşünün o da meyvemi aldılar diye ağlıyor. Oje şişesi kadardır rahim. Kolay anlayabilmeleri için küçüğünden bir armudun veya ampulün üstüne basılmış halidir diye tarif ettim hastalarıma hep. Bazen içine 11 tane sığdırabilecek kadar kalenderken bazen de bir bebeği bile barındırmayacak kadar kaprisli ve naifdir. Aslında ameliyattan daha zordur. batına ameliyatlarında katmanları her kanayan damara hükmederek aşarsınız.. Oysa kürtaj körlemesine gerçekleşen bir müdahaledir. Müdahale bitene kadar hasta değil doktor can verir. Kuşgözü kadar bir delikten rafadan bir yumurtayı boşaltmak deyişim işte bu nedenledir. Duvar dediğime bakmayın. Hastalandığında, barındırdığı bebeği kaybettiğinde daha çıtkırıldım olup hamura döner. O duvarları delmeden okşayacaksın ve de pırıl pırıl bırakacaksın. Tıpkı aldığın gebeliği sonlandırma kararının da pırıl pırıl olması gereği gibi… Çocuk sayısını kesinlikle anne belirlemeli ve de kararı anne tek başına verebilmeli. Ne kadar doğurduğun değil, ne kadar doyurduğun ve okuttuğun önemli. Kadın kendi bedenine ve besleyeceğine güvenirse canından parçasını koparıp atmaz, atamaz. Hem hekimlerin hem de annelerin sıklıkla değiştirilen kürtaj yasalarıyla başı dönmüş vaziyette.

Ve gelelim benim için sancılı bir konu olan “SEZARYAN/SEZERYAN konusuna. Tüm gebeliğim boyunca ısrarla normal doğum istediğimi her fırsatta dile getirmeme rağmen biricik kızım Sudelina’mı sezaryan ile dünyaya getirdim. Doktorum mekonyumlu olduğu için acilen ameliyathaneye aldı 5 saat süren normal doğum bekleyişinin ardından kızım dünyaya geldi. Sizin de normal doğum diye adlandırdığımız vajinal doğumu önerdiğinizi ve önemsediğinizi biliyorum. Ülkemizde sezeryanın popüleritesinin bu kadar fazla olmasının nedeni nedir? Anneler mi yoksa hekimler mi yönlendiriyor süreci?

 Her ikisi de. Kadınlarımın doğum korkusu, ağrısız doğum isteği, daha konforlu doğum arzusu, daha az çocuk istemesi, geç ve zor gebe kalmanın naz. Hekimlerse oluşabilecek komplikasyonları azaltmak ve saatlerce doğum masasının başına çakılmamak için. Anne karnındaki bebeğin sağ veya ölü olduğu dahi önemli değil sezaryen kararı için. Saçlar fönlü, yüzde makyaj, eli cicili bicili bebek ürünleriyle dolu, kolda marka çanta, tırnaklar manikürlü, ayaklar pedikürlü anne adayı ve ellerinde kayıt cihazlarıyla ameliyathane önünde üst kurmuş yedi kuşak akrabalarla “Ben sezaryene geldim!” diyerek hastaneye konuk olan, randevusu çok önceden ayarlanmış konu mankeni gibi “arkadan bakire, önden hamile” hanımlar. Doğum bu mu Allah aşkına? Tüm doğumların neredeyse yarısının sezaryenle gerçekleştirilmesi oldukça üzücüdür. Annelerin sezaryeni tercih etmelerinin belli başlı nedenleri var:

Peki siz hangi durumlarda sezeryanı uygun görüyorsunuz?

-35 yaş üzeri ilk bebek bekleyen anneler,

-Annenin kalça kemiğinde bozukluk

-4 kilo üzeri olduğu tespit edilen (makrozomik) bebekler,

-Makat ve ayak gelişlerinde,

-Yan duruşlarda,

-Daha önceki doğumların sezaryen ile gerçekleştirilmesi,

-Bebeği besleyen eş’in önde gelmesi veya doğumdan önce ayrılması

-Çoğul gebelikler,

-Kordon sarkması,

-Annede geçirilmiş virütik vaginal enfeksiyonlar,

-Doğum seyrine katlanamayacak sistemik bir hastalığının olması,,

Son dönemde artan hekimlere uygulanan şiddet ve itibarsızlaştırma uygulamalarına da değinmişsiniz. Bu konuda pek çok hekim arkadaşımız konudan rahatsızlıklarını yüksek sesle dile getiriyor, Türkiye kaybettiği hekimlerinin yasını sürüyor son günlerde. Bu konuda en büyük rol biz annelerde ve daha saygılı bireyler yetiştirebilmekte elbette ama; Uzman bir hekim olarak sizce “geçmişten günümüze önünde düğme iliklenen saygın bir meslek diye bildiğimiz mesleğinizi bu günlere getiren nedir? Toplumun dejenerasyonu kadar sistemin de suçu var mı?

Yoksa bu insanlar aklını mı kaçırdı? Toplum sistemle dejenere olur. 40 yıl gibi uzun bir süre içinde yer aldığım sağlık sektörü son 20 yılda çekilmez bir hal aldı. Kadrolaşmadan başka amacı olmayan, değişen her bakan ın ekibiyle dolan sağlık sektörü, bu düzende işe adam almak yerine adamını işe almak ilkesi hakim olunca sağlık neferlerinin kalitesi bu potanın içinde giderek bozuldu. Yoksulluk ve eşitsizlik dejenerasyonun en önemli nedeni. Bizde %10-15 civarındaki ensesi kalın insanlar dışında kalan fakir insanların ruh halleri sosyal yaşama ayak uyduramadıkları için allak bullak. Kadın cinayetleri geçmiş yıllarda da elbette vardı. Ancak gençlik yıllarımdan anımsadığım medyaya 3-5 yılda bir vahşet içeren cinayet yansırdı. Şimdi öyle mi? Gün yok ki kadın öldürülmesin, dövülmesin, taciz edilmesin. Cinayetlerin şekli değişti. Öldürüyor, parçalıyor, olmadı yakıyor, yakamadı gömüyor üstüne beton döküyor. Bu nedir Allah aşkına. Bu insanların hemen hemen hepsi eğitimsiz. Kaliteli bir yaşam istiyorsak eğitimli bir sosyal toplumu yaratmalıyız. Yoksa bu delir hali alır başını gider…

“Özel” Sağlık sektöründe ve “Tıp Merkezlerinde” deyim yerinde ise başınıza gelmeyen kalmamış. Genellikle sizi sisteme dahil edemeyip, ötekileştirmeyi uygun gören patronlarla çalışmışsınız. Türkiye’deki sağlık alanındaki “Özel Sektör” için umudumu neredeyse yitirdim yazdıklarınızı okuyunca. Bu konuda neler söylemek istersiniz?

Keşke birkaç cümleyle özetlenebilse. Sadece benim başıma gelmedi, getirilmedi. Profesör, doçent, komutan, eski başhekim filan dinlemediler. Herkes bir tarafa savruldu. Özel sektörün hortlatıldığı süreçte 8 ayrı tıp merkezinde yaşadıklarımın sağlık hizmeti olmaktan çok uzak olduğunu tüm içtenliğimle söyleyebilirim. Birçok özel merkez kapısına neden kilit takıldı? Argo tabiriyle devleti götürdüler de ondan. Önce yapılanlara göz yumuldu, hatta iktidara yakın insanlara peşkeş çekilen bu üsler teşvik edildiler. Baktılar ki ipin ucu kaçtı, sansasyonlar ayyuka çıktı, nihayet kapatıldılar. Bomboş, metruk birçok bina içinden çıkılamayacak bir kıyamet davayla devletin başına dert oldu. Adliye koridorlarını arşınlamayan doktor hemen hemen yok gibi. Vurun abalıya…

Sizce ülkemizde bir sağlık reformu gerçekleşti mi? Neler iyiye gitti geçmişten günümüze, neler daha vahim bir hal aldı. İlk hekimliğe başladığınız gün ile günümüzü kıyaslayacak olursanız Türk Sağlık Sektörü iyisiyle kötüsüyle nereden nereye geldi?

Sağlıkta reform büyük tıbbi cihazların ithal edilmesiyle, 5 yıldızlı otel hizmetiyle olmaz. Kimse beni eğitmeni dahi olamayan son olarak 86 olduğunu öğrendiğim tıp fakültesinde iyi hekim yetiştirildiğine inandıramaz. Bizim kuşak bu dünyadan göçtüğünde sağlığın ne hal alacağını merak ediyorum. Yeni yaşadığım bir olayı anlatayım; Konferans için gittiğim bir ilde yemek yerken nefes boruma bir parça kaçtı. Öksürmekten sanki yüreğim yırtıldı. Ertesi gün derhal devlet hastanesine gittim. Meslektaşım akciğer filmi diye tutturdu. Anlattım; refleks öksürüğüm bile kayboldu, gerek yok hocam, belki bir spreyle kalan ufak sıkıntım kaybolabilir dedim. Israr etti. Röntgendeyim. Filmim çekildi. 5 dakika sonra çağırıldım. “Film banyodan iyi çıkmamış, tekrar çekeceğiz.” Ya sabır diyerek tekrar girdim. Bu arada belirtmeliyim, dostlarım tarafından yanına torpilli çıkarıldığım meslektaşım 40 yıllık hekim ve yazar olduğumu da biliyor. 2. film çekildi, doktorun odasındayız. Zarftan çıkardığı filmle hopladım. Havaya kaldırıp onun da bakakaldığı film sinüs filmi.. Odada hepimiz birbirimizin suratına bakıyoruz. Sonra da 3. kez şua almak üzere röntgenin yolunu tuttum. Yanlış mı istendi, yanlış mı çekildi sorgulayamadım.. Kıssadan hisse.

Toplumun ve kadının aydınlanmasına önem verdiğinizi görüyorum. Bununla ilgili güzel girişimlerinizi de ilgi ile takip ediyorum. Yaptırdığınız (hem de İzmir’de) kültür evlerinden ve burada neler yapıldığından bahseder misiniz?

Minnet duygusu bazı insanların yakasına yapışır. Ben de onlardan biriyim. Kahvaltı keyfi yaşamak için gittiğim Kaynaklar köyünün o güzelim insanları, misafirperverlikleriyle aklımı başımdan aldılar. Neler yapmadılar ki! Yediğim önümde, yemediğim yanımda tepside. Bir gün gözleme, bazlama ertesi gün köy tarhanası, keşkek… Köy halkına, minnetimin tam ifadesi olamasa da kalıcı bir şey yapma isteğimi çağdaş, atak, kendini köyüne adamış muhtar Erhan Şen ile paylaşıyorum. Teklif memnuniyetle karşılanıyor ve hafta sonu bu projeyi yaşama geçirmek üzere start alacağımı söyleyerek köyden ayrılıyorum. Bir sonraki gün geldiğimde şaşkınlıktan adeta masama yapışıyorum. Masamın üzerine bırakılan metal bir plakada “Jin. Op. Dr. Feraye Sünev Çokgürses Kültür Evi” yazıyor! Rüyamda görsem, cüret edip hayra yoramayacağım bu jest karşısında gözlerim adeta yuvalarından çıkıyor! Gencecik bir muhtarın, böylesi zarif davranışı beni adıma yakışır bir kültür evi hazırlayıp köy halkıma sunmaya yöneltiyor. Kitabımı unutuyorum. Kira köşelerinde gezinirken elim para görmeye başlayınca evlerim olmuş, hevesle döşemeye çalışmışım, iki mimar oğlumun mesleki katkılarından sonra daha şık mekânlar edinmişim. Fakat burada yapmak istediklerimin boyutu ve duyduğum heyecan üç kişilik ailemle yaptıklarımdan öyle farklı ki! Yuvadan uçan oğullarımdan sonra, şimdi birçok çocuğum olacak ve ben onların manevi anneleri olacağım. Bu hevesle yola koyuluyorum. Türkiye de ilk kez bir köye ilk defa bir doktor. “Kültür Evi “ armağan ediyor. televizyonundan, bilgisayarlarında tutun da, perdesinden paspasına kadar en ufak ayrıntıya kadar bizzat meşgul oluyorum. Bazı gün İzmir merkeze 3 kez gidip döndüğüm oldu. Açılışta kimsenin haddi değilken “Yaşayan Türkan Saylan” sloganıyla taçlandırılınca da, şımardım ve Belenbaşı köyüne de ikinci kültür evimi yaptım. Şimdi o evlerde köyümün çocukları bilgisayardan bağlamaya, ingilizceden gitara kadar birçok kursa katılıyorlar. Bu haz anlatılabilir gibi değil..

Siz çok yönlü, girdiği her alanda başarıyı yakalayan “güçlü” bir modelsiniz Türk kadını için ve müzik ile de aranızın iyi olduğunu biliyorum. Hangi tür müzikle ilgileniyorsunuz? Bunun için özel bir eğitim aldınız mı?

Pablo Neruda “Ağır Ölüm” şiirinde Ağır ağır ölür yolculuğa çıkmayanlar, okumayanlar, müzik dinlemeyenler, gönlünde incelik barındırmayanlar.. der. Musiki enrensel olan tek dil bence. Benim de onunla ilgim mesleğimden daha köklüdür. Çünkü o sevda avuç kadar çocukken başladı. Mesleği noktaladım,ancak ondan kopamadım. Klasik Türk Musikimizi tarihçesi de dahil bilirim. Müzeyyen Senar isim annemdir. Onun ipek gibi sesinden dinlediğim şarkılarla büyülenerek büyüdüm. Meral Uğurlu, Bekir Sıtkı Sezgin ve Alaeddin Yavaşça ekolünü benimsediğimi söylemeliyim. Ali Şenozan ilk hocamdır. Ali Osman Güngör, Sadi Hoşses, Hasan Eylen hocalarımın emeği vardır bende. Bu değerli isimlerle atılan temelin üzerine yığdığım musikimiz Özgen Gürbüz hocamın eseridir. Sektöre de emeği çok büyüktür. 11 yıla yakındır şan eğitimi aldığım bir Rus hocam var. İlki TRT Denetim Kurulun dan onay almış şarkılarımın bulunduğu ve ikincisi de klasik şarkılardan seçilmiş iki CD yaptım. Çocuklarıma ve torunuma miras.. You tube da ve web sayfamda da bazı şarkılarım var.

İkinci kitabınıza hazırlandığınızı biliyorum ve heyecanla bekliyorum. Büyük oranda tamamladığınız 2. Eserinizde ele aldığınız konular neler? Yine “Kadın” kavramına mı yoğunlaşıyorsunuz? Merakla bekleyen okuyucularınız için bize biraz “sürpriz” kitabınızdan bahsedebilir misiniz?

Hamurum kadın, mayayı tutturan benim. Tabii ki kadın anlatacağım, ancak bu sefer musikimizi de serpiştireceğim. Arabeske teslim edilen o zengin musikimizi üstatlara değgin anekdotlarla süsleyerek okurun beğenisine sunacağım. Kadınlarıma kısırlıktan pedofiliye, Down Sendromundan, yılanla çıyanla başa çıkan tarla çalışanı kadınıma, menopazdan ölüme bütün kadın gerçeğini ve herkese “yok artık” dedirtecek 4 de tıp merkezi anlatacağım.

Yakın zamanlarda nerelerde imza günleriniz olacak. İzmir’de görebilecek miyiz sizi?

18-26 Nisan tarihlerinde yapılan İzmir Kitap Fuarında okurlarımla buluştum. 19 Nisan imza günümdü. İzdiham yaşanmadı elbette ama, zaman zaman kuyrukların oluşmasıyla mutlu oldum. Yaşadığım heyecanı anlatmamı istemeyin benden. Özetle 3. Kez anne oldum diyebilirim. Dilerim seneye 2. Kitabımla katılabileyim..

Son zamanlardaki en sadık mesleğim “Anneliğim” benim. Zira kitabınızda KIZLIK ZARINDAN ensest’e, tacizden tecavüze pek çok korkunç vakayı okuduk ve elbette başta kendi çocuklarımız ve tüm gelecek kuşaklar için endişelenir olduk. Biz annelere özellikle vurgulayacağınız ve çocuk yetiştirirken CİNSELLİK KONUSUNDA dikkat etmemizi önerdiğiniz konular neler?

İnsanoğlunun tüm yaşamında en önemli niteliği olan cinsellik eğitiminde ölçüyü hiç tutturamıyoruz. Kültürlü kesim de dahil çocuklarımızı önümüze alıp onlarla konuşmuyoruz. Birçok bilgiyi aşılarken yaşamın tek gerçeği olan cinsellik tu kaka. Amip ve terliksi hayvanlardaki üremeyi öğrenir, pamuğun içinde fasulyenin nasıl yetiştirildiğini öğrenir de, rahimin içinde bebek nasıl filizlenir bunu çocuğumuza anlatmayız. 

Kız çocuklarının yediği ilk sıkıdır. “Donuna hakim ol!” Evlilikte karşılaştığımız problemlerden biridir vajinismus. Allahtan ki az karşılaşırız. Bu saçma sapan cinsel çekincenin büyük nedeni de, kızlarımızın aşırı baskı ile yetiştirilmeleridir. 90 lı yıllardan bu yana aşırı dini baskıyla, günah korkusuyla yetiştirilen genç kızlarda gece işemelerinin arttığını rahatlıkla ve ısrarla söyleyebilirim. Bakın çocuklarımızın demiyorum, genç kızlarımızın… EĞİTİM. Tek başına yeter mi? Hayır. İLGİ. Bu da eğitim kadar önemli. Kesinlikle unutulmaması gereken, gerektiği kadar ilgi. GÜVEN de aşılayacaksınız çocuğa. Kime, ne zaman ve ne kadar güveneceğini bilecek.

Samimi, içten ve dolu dolu bir bir hekim, bir kadın, bir müzisyen, bir anne, bir abla tanıdım ben. Bana bu fırsatı verdiğiniz için öncelikle şahsım adına ve sonra da bu röportajı merakla okuyan okuyucularım adına teşekkürü bir borç bilirim. Dr FERAYE SÜNEV ÇOKGÜRSES ile tanışmanın ve röportaj yapmanın benim için büyük bir onur olduğunu vurgulamak isterim.

En derin saygılarımla

PınarSEVİM

Devamını Oku »